Når enden er god, er allting godt...

Tre vakre kvite roser i eit grønt hjerte...

Det verkar som evighetar sidan eg landa på Gardermoen og var ferdig med turen min gjennom USA. Kontrastane dei siste månadane har vore enorme, alt frå ørken til snøvær, 200 meter under havflata i Death Valley til fjellturar blandt isbrear i Glacier National Park på grensa til Canada. Så det verkar nesten litt kjedelig å kome heim til trauste Norge. Det flate landskapet på austlandet i trist vinterdrakt er lite inspirerande. Ikkje verkar det noko meir lystig på den andre sida av fjella heller. Der er fjelltoppane godt gøymde i regntunge skyer og marka svuppar tungt når ein går over den. Det verkar fristande å sette seg på flyet igjen tilbake til solfylte strender og blå himmel.

Men det varte ikkje lenge før omgivelsane lysna ein god del. Den 8. desember stod eg spent på flyplassen i Sandefjord og venta på at ein kjend skikkelse skulle kome rundt hjørnet og ut av ankomsthallen. Dei siste minutta verka lange som år før eg endelig såg han. Med eit smil som gjekk frå øyre til øyre kom han rundt hjørnet. Endelig var dei to lengste vekene i mitt liv over. Dustin var kommt til Norge og skulle vere her dei tre neste månadane. Her skulle han feire norsk jul og smake pinnekjøtt for første gang. Han skulle tilogmed feire bursdagen sin her før han skulle heim 7.mars 2008.

Ei trivelig og avslappa julefeiring på Stårheim.

Dei tre månadane har flydd forbi. Jula var særdeles vellukka, både pinnekjøttet og den kokte torsken falt i god smak. Det blei eit lite innspel av amerikansk jul og etter at ho mor bestemte seg for å diske opp med kalkun 1.juledag. Der stod Dustin for å gjere det på ekte amerikansk vis med heimelaga stuffing som tilbehør. Dette er nok ein tradisjon som kjem til å bli opprettholdt i åra framover ettersom den amerikanske varianten blei ein liten favoritt.

Tida etter nyttår har vel gått som kvardagar flest, med jobbing og avslapping i helgane. Det var ikkje før i slutten av februar/byrjinga av mars at planane byrja å ta form. Etter utallige telefonar til UDI med spørsmål om opphaldstillatelse vart det klart at han måtte forlate landet igjen etter at dei tre månadane var over.

Den norske vinteren måtte utfordrast med ein ny vri... akebrettståing...

Men vi ville ikkje gje opp så lett. Etter enda nokre utallige telefonar til forskjellige kontor rundt om i landet, tok vi turen ein torsdagskveld over Strynefjellet til Oslo. Der kræsja vi på sofaen til en svært så overraska storebror i Ski. Morgenen etter bar det av gårde på toget inn til byen for å atter ein gong stille seg i kø utanfor den Amerikanske ambassaden. Vi blei ståande i kø utanfor i ein god halvtime før han slapp gjennom sikkerhetssjekken. Men etter godt og vel ti minutt kom han smilande utigjen med papiret i handa. So bar det rett på McDonalds til lunch, det måtte jo feirast på ekte amerikansk vis... Dette var altså ein fredag. Papira var fyllt ut og sendt i ilpost til ei hyggelig dame som hadde tatt på seg å godkjenne papira for oss. Ved den vanlege prosedyren tar det omlag to månader å få papira gjennom systemet, men takka vere ein ekstra innsats frå serviceinnstillte personar vart drømmen virkelighet. Det var nokre nervepirrande dagar før vi fekk beskjeden om at alt var klart og det var berre å møte til avtalt tid. Og dokke kan tru det var nokre kilo som raste frå skuldrane våre når vi fekk den beskjeden. Torsdag morgen var finstasen klar saman med ein nydelig bukett som ei tydelig fornøgd mor hadde stelt i stand. Det var far, kry som ein hane, som stod for transporten til det viktige møtet. Med oss som tilskodarar var ei smørblid mormor og to småbrødre (som eg mistenkjer var med først og fremst fordi dei fekk fri frå skulen...).

Ein lykkelig dag...

Smilet er vertfall på plass.

Kvart på ti var vi viste inn i sermonirommet der det var nydelig pynta med levande lys og blomster. Der var to stolar til vitna og to stolar til brudefolket. Stolane til brudefolket var eit par nydelig utskårne antikke stolar i brunt tred, noko som var ein fin kontrast til det ellers moderne interiøret. Etter ein heil masse bilder frå alle vinklar kom dommerfullmektig inn og presenterte seg og helste på alle sammen. Han kasta ikkje vekk tida og starta å lese opp teksten med det same. Teksten var på engelsk etter forespørsel.

Vakkert pynta med levende lys.

Nydelige stolar til brudeparet.

Dommarfullmektigen var yngre enn venta, men han fekk sagt det han skulle.

Det var hovedskaleg det same som presten seier i samme situasjon, men på ein mindre prestelig måte. Det religiøse innslaget var borte og det som gjenstod var å gjere oss oppmerksomme på kva vi gjekk til og kva eit ekteskap innebar av lovnader til kvarandre, livet ut. Så kom spørsmålet.... Eg stussa litt på om eg skulle svare "Ja" eller "I do", men landa til slutt på "I do". Heldigvis svarte han det same, og vi kunne erklærast som rette ektefolk å vere. "You may kiss the bride"... Vårt første kyss som Mr & Mrs Benson.

"You may kiss the bride.... "

Så då var det gjort, eg har fått meg ein fantastisk ektemann og forhåpentligvis er han fornøgd med kona si. So no kan vi fortsette livet ilag her i Norge, han slepp å reise tilbake til USA før til neste år, vis han ikkje søker igjen då, eller kven veit, kanskje reiser eg over dit for å prøve lykken i mulighetenes land. So til alle dokke som no sit att med haka på knærne, ja, vi har gifta oss!

Eit himmelsk kyss!

"And they lived happily ever after..."

Bryllupskaka gjekk ned på høgkant...

Livet på Venice Beach

Eit av dei meir iaugefallande kunstverka på Muscle Beach.

Sidan eg no skal vere her på Venice Beach ei god stund framover, rettare sagt til eg reiser heim, kan eg no skrive litt om korleis livet er her på denne herlige stranda. Eg må no berre innrømme at eg trivst svært godt her. Det skulle vel tale for seg viss ein tel dagane eg har budd her, som til saman kjem på nesten to mnd når eg pakkar sakene mine og reiser heim til Norge.

Dette er eit einmannsband. Dersom ein ikkje greier å overtale andre til å vere med i bandet, får ein ta alle instrumenta sjølv. Det har vertfall denne karen gjort.

Livet for dei fleste som bur og jobbar her på Venice beach er eit behagelig og avslappa liv. Det er ein gylden regel at ein ikkje ringjer eller bankar på hos nokon før tidlegast klokka ni på morgonen. For dei som arbeider morgonskift, startar det tidlegast klokka åtte, men vanlegvis ikkje før klokka er ni. Butikkar og kafear opnar gjerne ikkje før klokka blir nærmare elleve på formiddagen. Så dersom ein likar å sove lenge på morgonkvisten og finn stor glede i fint vær, varme dagar og ein heil del galne folk, so er Venice Beach plassen å bu. Her er ein link til eit webkamera som viser livet på boardwalken på Venice Beach:

http://www.westland.net/beachcam/

Hmm... Veit ikkje kor mange som synst dette er så flott, men han er vertfall storfornøgd sjølv ser det ut som.

Ja, galne folk er her vertfall nok av. Det verkar som at Venice Beach er ein stor magnet på litt sære typar. Langs boardwalken finn ein det meste, spåkoner eller spåmenn som tilbyr seg å fortelje deg glimt frå framtida for ein aldri so liten formue, kunstnarar som gjer nesten kva som helst for at du skal legge merke til dei og kunsten dei har med seg. Kvaliteten på kunstverka varierer vel en del, nokre kunne nok fått en del for verka sine, mens andre nok har innsett at det manglar noko og heller prøvar å prakke det på folk. Ellers kryr det av unge rapparar som prøvar å få publisert musikken sin ved å dele ut billege cd'ar blandt turistane, artistar av alle slag som underheld for en liten slump, og en heil del uteliggarar som ser langt etter småpengane dine.

Denne mørkhuda karen i speedo er Amir eller The Ballguy som han blir kalla. Han er kjend for å vandre rundt på boardwalken å underhalde folk ved å trille ein sølvball rundt på kroppen. Eg har hatt den glede å møte denne karakteren et par gongar, merkelig skrue...

Dette er enda eit eksempel på galskap. Denne dama budde på hostellet her ei heil stund mens ho jobba på bordwalken som spåkone. Det var ikkje akkurat det ho gav uttrykk av å vere etter kleda å dømme.

Mens eg er inne på uteliggarar, må det nevnast at Venice Beach må vere ein av dei beste plassane ein kan vere uteliggar på. Det kjem faktisk folk langveisfra, berre for å oppleve livet som uteliggar her på stranda. Dei som ikkje har tak over haudet kan trøste seg med at det er svært sjelden det regnar her, og temperaturen held seg over ti grader på det kaldaste på vinteren. Reint vatn kan dei forsyne seg med på stranda i dei mange drikkefontenene og dei kan bruke toaletta som er satt opp langs heile stranda, samt dei tilgjengelige dusjane ved sidan av. Og greier dei å tigge til seg eit par dollar om dagen kan dei leve godt på billige taco's hos La Fiesta. Der får du to stykk taco, med tilbehør, til en dollar. Den prisen er det ikkje mange som slår. Og som om ikkje dette skulle vere nok, kan dei sove omlag kor dei vil på den herlige stranda.

Her er ein av dei mange som nyttar den herliege stranda som seng når sola fell under horisonten.

Livet her minner i store trekk om livet i sydlegare strøk i Europa eller og slik dei lever i Sør-Amerika. Dagane er ikkje lagt opp etter klokka slik vi er vande med heime. Det er befriande å ikkje "måtte" sjå visse program til faste tider på tv. Eg har faktisk ikkje sett tv sidan eg kom her. Blir dagane for kjedelige finn vi fram ein film og slappar av. Nei, her står ein opp når sola blir for sterk til å sove i, eller rett og slett når ein føler for det. Har ein ikkje faste plikter, er livet langs boardwalken ein intressant plass å slå ihjel nokre timar. Litt avhengig av kor varmt det er, er stranda alltid eit godt alternativ.

Fargerik tagging på ein av dei gjenståande murveggane på stranda.

Dei har ikkje nøgd seg med å tagge murveggane, Palmar og bosdunkar har fått lide den same skjebnen. Eg er nesten litt overraska over at ikkje dua er meir fargerik enn ho er.

Kunstferdige palmetred på stranda.

No når vinteren melder sin ankomst her i California, er stranda meir egna til å spasere langs og berre nyte dei vakre solnedgangane. Det er nok ein god peikepinn på at vinteren er komen her når det blir ein smule kjølig å legge seg på stranda i berre bikinien. Den siste veka har det vore temmelig "lave" temperaturar her, dagtemperaturane har lege på rundt 18-19 grader, med ein kjølig trekk inn frå havet, so eg må dessverre berre sjå på at den gylne fargen eg hadde opparbeidd meg dei siste vekene, sakte men sikkert forsvinn. I tilegg til dei "lave" temperaturane har det lege ei råkald skodde over byen og ikkje gjort det so trivelig å bevege seg utandørs, so det har blitt mykje biljardspeling og video den siste veka.

Denne karen har gjort ein god jobb med å male veggen. Det er ikkje alle som ser at han er mala sjølv og. Ser ganske ekte ut spør du meg.

Det var ikkje før no den siste veka det plutselig skein opp igjen og vi fekk gode plussgrader igjen. So eg turde meg ein liten tur på stranda på mandag, men den kjølige vinden hang framleis att, so det var ikkje lenge eg holdt ut å ligge der. Då var det betre no dei tre siste dagane, med herlige 27-31 grader og berre ein liten mild bris inn frå havet, akkurat nok til å holde temperaturen heilt perfekt til soling. Det var herlig med litt "sommar" igjen. No er dokke nok mektig leide av å høre på syting om lave temperaturar på 18-19 grader og litt skodde, eg har vel kanskje blitt bortskjemt med alt ditta fine veiret eg har hatt på heile turen, so eg kjem nok til å få sjokk når eg kjem heim til iskalde minusgrader.

Sommaren er komen attende til Venice Beach. Etter eit par veker med kjølige temperarturar gjorde det godt med sol og 26 grader igjen.

Utsikta frå Venice Beach og oppover mot Santa Monica Beach.

"Jingle bells, jingle bells, help me get drunk, help me get to the liquor store..." Det er det denne karen syng heile dagen lang i håp om at nokon skal forbarme seg over han og slenge ein dollar eller to i koppen.

Eg har endeleg fått sendt avgårde bilen og. Den leverte eg i Paramount City, ein av dei 80 byane i Los Angeles, forrige fredag. Køyreturen frå Venice Beach til Paramount var ein opplevelse i seg sjølv. Bilen gjekk ikkje slik den skulle, så kvar gong turtalet kom opp mot 2000 omdr/min var det omlag som nokon trakka på bremsa. Eg var heldig som ikkje hadde nokon heilt nærme bak meg, det kunne blitt en kinkig affære dersom dei køyrde i meg. Men trafikken var ikkje so galen, eg hadde passa på å komme meg på veien når det var minst mulig trafikk, så det gjekk fint heile vegen. Etter 40 minutt med svimsing att og fram på forskjellige motorveiar for å komme til riktig bydel, var eg framme med shippingselskapet. Det var litt urovekkande at heile parkeringsplassen deira var full av gamle rusta bilar, men straks eg kom på baksida av bygget såg ting lysare ut. Det stod det nypolerte glis på rekke og rad, klare til å bli putta i ein container og shippa avgårde. Eg hadde fått plass i ein delt container, noko som gjorde det til ein relativt billeg affære å shippe den heile vegen frå Los Angeles og heim til Norge. Dei tok omlag same prisen som det norske selskapet skulle ha for frakta berre frå New York og heim. Eit ekstra pluss var det at ved å sende bilen i container kunne eg stroppe fast ting inne i bilen, ved såkalla roro-ferger kunne eg ikkje ha noko i bilen, kun det som følgde med bilen frå fabrikken. Bilen var levert og eg kunne ta fatt på den lange vegen heim til Venice. Det var ikkje så langt å køyre dit, men det var en heilt anna ting å ta bussen tilbake derfra. Eg spurde ein av dei som jobba der kor eg skulle gå for å komme til rette buss-stoppet, han forklarte meg vegen, men la til at eg måtte vere litt av en eventyrer for å hoppe på den bussturen. Eg tenkte med meg at har eg funne vegen tvers over heile Amerika, skulle eg no jammen greie ein liten busstur gjennom byen og. Der var heile tre ulike bussar som måtte til før eg var tilbake ved hostellet. Den første bussen, nummer 128, kom etter ein god halvtime og tok meg frå Paramount City til Long Beach Boulevard, der hoppa eg på neste buss, nummer 760, som tok meg til Downtown LA, den siste bussen, nummer 33, tok meg heldigvis heilt tilbake til Venice Beach. Heile ruta tok godt og vel to og ein halv time, men eg fekk no ei god omvisning i delar av byen eg sikkert aldri hadde besøkt dersom eg hadde reist rundt i bil. Det var ein slitsom tur sjølv om det var berre å sitte i ro på ein buss eller tre, då var det fantastisk godt å komme til heimelaga kjøttsuppe på ekte Virginia-vis, servert i sourdough-bollar(surdeigbollar). Det smakte nydelig godt og vi hadde middag i tre dagar av den kjelen.

Herlig Beef stew frå Virginia servert i ein bolle av sourdough (surdeig) med smelta ost på innsida. Det var nydelig godt etter ein uendeleg lang busstur.

Nokre av dokke lurer kanskje på kva eg et når eg er her borte. Det er vertfall ikkje norsk mat. Eg har ikkje ete godt brød sidan eg var heime. Her har dei berre søte og fine brød, noko eg ikkje er spesielt glad i. Men heldigvis kom eg over ekte Wasa knekkebrød, dei har gjort frokosten til en nytelse. Gode, grove knekkebrød med philadelphia-ost, salami og agurk. Ellers har dei gode baguettar på ei hurtigmatkjede som heiter Subway. Der kan ein plukke ut kva type baguett ein vil ha, og velge blandt eit utall av forskjellige typar pålegg, ein kan få dei grilla eller servert kalde, alt etter kva ein har lyst på. Anna mat eg verkeleg har fått augene opp for er kinesisk mat. Eg har ein kinesisk resturant rett over gata, noko som har blitt utnytta ved den minste anledning. Dei siste par vekene har eg imidlertid gått over til eit billegare alternativ, det er ein liten halvtime å gå dit å hente maten, men det er jo ein fin gåtur pluss at eg sparer nokre dollar på maten. Kjeden heiter Magic Wok, og dei serverer deg ein diger porsjon, nok til to personar, til den nette sum av fem dollar, tilsvarande nesten 30 kroner. Er ikkje verst for middag til to personar det. Vi har testa ut nokre buffetar i området, men har etter kvart funne ut at det ikkje er nokon god ide ettersom begge er for glade i mat og alltid ender opp med å ete for mykje. Og ein lang gåtur tilbake til hostellet er ikkje alltid det beste på stappfull mage. Så litt eksperimentering på kjøkkenet har enda med mange gode rettar, deriblandt klubb. Det må nevnast at det var ikkje eg som stod for bragden å putte klubb på bordet. Det var det Dustin som stod for, og med eit glimrande resultat. Det var ein amerikansk vri på denne klubben, med kalkun i staden for salt kjøt i klubben og i mangel på grovt mjøl i dette landet, blei denne klubben laga med kun reint kveitemjøl, eller som dei kallar det her, all-purpose-flour, brukandes-til-alt-mjøl. Men resultatet var 100% godkjendt, det smakte god klubb og det var slett ikkje verst med kalkun i klubben, det kan anbefalast. No får det vere nok for denne gang, eg har berre nokre dagar igjen her i Venice Beach. I skrivande stund er det blitt onsdags kveld, og eg reiser herifrå til New York på mandags morgenen med fly. So det gir meg knappe fire dagar igjen før eg må forlate dette paradiset. Då er det kjølig vær i New York nokre dagar før eg sete meg på flyet heimatte til Norge igjen på torsdags ettermiddag. Eg gler meg til å komme heim no. Det har vore en herlig tur med mange flotte opplevelsar, men det er likevel noko med "heime på Stårheim".

Grunn til å tru på skjebnen?

510 miles att til Los Angeles...

Det var med eit digert smile eg satte avgarde vestover denne morgonen. Klokka var ikkje meir enn 8 då eg svinga ut på Route 66 vestover mot Los Angeles. Eg hadde sjekka ut vegen gjennom San Bernadino og inn til Los Angeles, og det var ingen vegar som var meldt stengde på grunn av dei voldsame brannane som herja i området. Eg følgde I-40 gjennom Arizona og over grensa til California, langs den sørlege grensa av Mojave-ørkenen til den smelta saman med I-15 som kom ned frå Las Vegas.

Ørken og vulkanske fjell så langt ein kan sjå her i Mojave-ørkenen.

Gamal bobil møter ny.

Då eg nerma meg San Bernadino var det tydelig at det var eit eller anna som var i fyr og flammer. Det var tjukk røyk over eit gigantisk område rundt fjella i San Bernadino, og det lukta bål lang veg. Eg kunne ikkje sjå noko til sjølve brannane, eg kunne knapt skimte fjella som låg like ved vegen. Det var nesten slik at eg lurte på om det var forsvarleg å la trafikken gå unna i vanleg tempo, det var ikkje god sikt akkurat.

Tjukk røyk fyller slettene rundt fjella i San Bernadino, California.

Ein kan såvidt skimte fjella i sørvest gjennom den tjukke røyken som har lagt seg over dalen etter dei voldsome skogbrannane i området.

Eg snirkla meg avstad i den stadig tettare trafikken ettersom eg nærma meg storbyen igjen. Eg tok det heile med knusande ro no, det var jo tross alt den fjerde gongen eg returnerte til denne byen, så tett trafikk og ørten vegbaner skremde meg ikkje lenger. Og godt var det, for skjebnen hadde planlagd en liten stressfaktor for meg, midt i byen. Eg hadde ikkje meir enn 45 minutt igjen å køyre før eg var framme ved hostellet igjen då den samme varsellampa som hadde lyst rett nord for Page lyste opp igjen. Eg merka at bilen ikkje drog slik den skulle og sidan eg ikkje visste kva som kunne vere gale, trude eg ikkje køyre heile vegen fram. Eg svinga til sides på vegskuldra for å finne ut kva eg skulle gjere. Det angra eg straks. Alle dei seks felta på motorvegen dundra forbi i 120 km/t, og i bana nærmast meg var det for det meste dei store trailerane som suste forbi. Det var heldigvis ein som hadde sett at eg hadde tenkt meg ut i vegen igjen og la over i det andre feltet, noko som gav meg akkurat nok tid til å snike meg inn på vegen igjen. Eg bestemte meg for å fortsette eit stykke til, for å sjå om eg tilfeldigvis kom forbi eit toyotaverksted langs vegen. Det gjorde eg ikkje, og etterkvart som eg kom inn på I-10 fann eg meg sjølv midt i den verste rushtraffikken, det var start og stopp i nesten ein halvtime. Eg bestemte meg for å ringe til Toyotaverkstedet og høyre kva dei anbefalte meg å gjere. Eg svinga ut på skuldra igjen og satte på nødblinken. Sidan dei ikkje visste kva som kunne vere gale med bilen anbefalte dei meg å få den taua til eit verksted og ikkje køyre lenger. Eg ringde AAA, tilsvarande NAF i norge, og fekk dei til å sende ein bil for å plukke meg opp. Det gjekk ikkje lenger enn knappe ti minutt før dei dukka opp. Det var ein ung hyggeleg meksikanar som med glede ville hjelpe meg til verkstaden. Eg forklare han kvar han skulle køyre, og det gjekk ikkje lange stunda før vi var framme. Eg blei godt mottatt av Niel, han som hadde tatt seg av meg forrige gang eg var der. Han var nok både letta og skuffa over å sjå meg igjen. Letta fordi det kanskje var pengar å håve inn, og skuffa fordi det kom til å bli litt av eit haudebry å undersøke bilen ettersom dei ikkje hadde peiling på dieselbilar. Eg gav han nøkkelen og satte meg inn på venterommet mens dei fekk ta seg av bilen. Det gjekk omlag tjue minutt til han kom tilbake og beklagde seg i lange baner for at dei ikkje kunne hjelpe meg. Dei fekk ikkje eingong kopla datamaskina til bilen, alt som kom opp på skjermen var "ukjendt bil". Han anbefalte meg å finne ein europeisk verkstad i området å høyre om dei kunne hjelpe meg. Eg takka for "hjelpa" og drog tilbake til hostellet.

Det var godt å sjå igjen kjende trakter etter lange timar på vegen.

Det var godt å komme tilbake til Venice. Eg blei ønskt velkommen tilbake igjen og fekk beskjed om at no var alt slik det skulle vere, eg var tilbake der eg høyrde heime. Eg gløymd heile bilproblemet og berre slappa av resten av kvelden. Det hadde vore ein lang dag, heile 8 timar å køyre pluss alt det ekstra styret med bilen. Det hadde tatt meg til saman 11 timar å komme meg frå Grand Canyon International Hostel i Flagstaff til Venice Beach Hostel på Venice Beach. Dei neste to dagane gjekk med til å finne ein verkstad som kunne sjekke ut kva som kunne vere gale med bilen. Eg fann ein kar frå Thailand som fekk kopla bilen til dataen sin. Men det synte seg å vere same feilkoden som eg hadde fått i Page, eit eller anna var ikkje som det skulle med dieselpumpa. Eg skulle egentlig ta bilen tilbake til denne karen eit par dagar seinare slik at han kunne finne ut kva som var gale, men etter ein del diskusjonar med meg sjølv fann eg ut at eg berre skulle sende bilen heim. Eg ville ikkje ta sjansen på at eg fekk den fiksa halvvegs her og blei ståande stranda ein stad midt i ørkenen viss noko skulle vere gale igjen. So kanskje var det skjebnen som hadde planlagt det heile. Eg var vertfall lykkelig og glad for at eg ikkje hadde reist austover i staden. Då hadde eg vore stranda i ein aller annan liten by i New Mexico, utan mulighet til å sende den nokon stad. Her kunne eg berre sette den på ein båt og sende den rett heim, og eg kunne vel ikkje vore i betre selskap heller. Det gjorde ingenting at eg ikkje fekk fullført turen. Det eg hadde att å sjå hadde eg enten sett før (Grand Canyon og Monument Valley) eller so var det berre stopp på vegen til New York. Så er det no ein god grunn til å starte planlegginga av neste tur (Neida, pappa, berre ta det med ro, eg blir heime ei stund). Eg har vertfall kommt eit skritt nærmare å tru på skjebnen etter dette. Kanskje var det skjebnen som sendte meg til Los Angeles i første omgang, til Venice Beach Hostel, til Dustin. Det er ikkje godt å vete, kanskje har eg funne drømmeprinsen, mannen i mitt liv, det er vertfall noko som er verdt å finne ut av. Og no har eg plutselig rikelig med tid til å gjere akkurat det.

Ilpost frå Norge...

Vegen austover i solnedgangen. I det fjerne trugar nokre mistenkelege skyformasjonar.

Eg satte avgarde langs Highway 89 austover frå Springdale, gjennom dei fantastiske fjella i den sørlege delen av Grand Staircase Escalante National Monument, og vidare sørover mot Page, Arizona. Den første delen av turen var ein nytelse når det gjaldt natur. I det fjerne kunne eg sjå dei overveldande raude klippeveggane reise seg høgt til værs, og over dei tårna det seg opp tordenskyer som truga med skikkelig plaskregn. Eg såg for meg ein våt køyretur ein stad der framme, men til mitt store hell møtte eg aldri på noke regn. Sola takka for seg og etterlot seg eit landskap i tusmørke.

Dei raude veggane til Grand Staircase Escalante.

Det var ein lang og einsam veg i mørket denne kvelden. Fleire skilt langs vegen advarte mot dyr i vegbana, og kryssningspunkt for hjortedyr. Det var med rette, berre på ei lita strekke køyrde eg forbi seks nyleg påkøyrde dyr. Det var ei utriveleg strekke, der vegen var raud av blod og dei døde hjortedyra låg slengt til sides i grøfta. Eg var glad når eg kom til nye områder der risikoen for å treffe på noko på vegen var betraktelig mindre. Men den gleden skulle ikkje vare lenge. Omlag 20 miles nord for den vesle byen Page i Arizona skein det opp eit varsellys på dashbordet i bilen. Det var motorsjekk-lyset. Det var ikkje fritt for at pulsen steig nokre hakk og det kom nokre stygge ord over leppene mine. Eg svinga til sides på vegen og fann fram handboka til bilen. Eg hadde ikkje den fjernaste ide om kva som kunne vere gale, og som vanleg trudde eg det verste. Der stod eg då, midt på prærien i Arizona, hadde ikkje sett noko bebyggelse på over ein time, og det var framleis langt igjen til byen. Det var bekmørkt og den lisje traffikken som suste forbi gjorde ingen teikn til å slakke ned i tilfelle eg skulle trenge hjelp. Til min store lettelse fann eg til slutt ut at det var forsvarleg å køyre vidare, men med redusert fart. Eg lirka bilen inn på vegen igjen og putra avgårde. Dei 20 milesa (32 km) tok meg omlag 40 minutt, mot dei normale 20 i dette landet. Men lettelsen var stor då eg såg bygrense-skiltet lyse opp foran meg, Page, city limit. Eg svinga inn på eit Best Western hotell der eg fekk vegbeskrivelse til campingen i byen. Eg fekk låne internett so eg fekk sjekka ut om der var nokon Toyota-verkstad i nærleiken, men det nærmaste låg i byen Flagstaff, to timar sør for Page. Eg bestemte meg for å ta kontakt med dei neste dag.

Ein av dei meir spesielle bobilane på campingen. Denne var frakta over frå tyskland på samme måte som bilen min.

Dette er den vanlege typen bobilar dei brukar her i statane. Det minner meir om bussar. Desse kjem dei durande i med ein liten, eller stor, privatbil på slep.

Det var ikkje vankelig å finne campingen, den låg rett sør for byen. Eg rigga til det vesle teltet mitt og bestemte meg for å ta meg av klesvasken. Det var ingen vits i å gå rundt å bekymre seg for det som var gale med bilen, det fekk eg ta neste dag. Klesvaksen blei unnagjort i en fei før eg kokte meg en varm middag på den bittelisje primusen min, og putta meg til slutt til sengs. Eg våkna tidleg neste morgon og satte avgårde mot byen igjen. Eg fann eit verksted der dei ville sjekke ut kva som kunne vere gale. Det var en dyr affære å kople bilen til dataen hans, men eg måtte finne ut kva som var gale, so eg kan ikkje sei eg hadde so mykje valg akkurat. Eg fekk beskjed om at innen ein time ville dei vertfall ha funne ut kva som var gale med bilen. Eg tok meg ein spasertur rundt i byen mens eg venta. Nytta tida til å finne ein bank som ville akseptere masterkortet mitt. Eg hadde hatt trøbbel med det kortet heile vegen. Enten er det blitt avmagnetisert eller so har eg rett og slett slete det ut, for ingen minibankar vil ta det, og dei fleste bankar godtar ikkje manuell inntasting av kortet. Til mitt store hell fann eg ein som gav meg pengar uten eingong å spørje. Eg tusla tilbake til verkstaden i håp om at dei hadde funne ut kva som var gale. Det var dei ikkje, dei bad om ein time til før å prøve å finne feilen. Joda, eg hadde no ikkje so mykje valg. Eg var stranda i denne byen til dei var ferdige. Noko som tok dei til sammen nesten tre timar, uten at dei hadde klart å finne ut kva som var gale. Eit tips heimanfrå var å rense dieselfilteret ettersom dieselen her i landet er veldig grumsete. Det gjorde vertfall at bilen gjekk mykje betre enn den gjorde då eg kom til verkstaden, då gjekk den omlag ikkje i det heile tatt. Eg betalte for meg og tok turen til biblioteket etter ein bedre kinesisk middag(Orange Chicken og Chow Mein).

Solnedgangen ved biblioteket i Page.

Biblioteket er mykje meir brukt her i statane enn det er heime. Her aular det av folk heile dagane, unge og gamle, lesehestar og dei som er ute etter siste nytt på internett. Det er nok litt betre tilrettelagt her enn heime med gratis internett og trådlaus tilkopling for dei som har med eiga datamaskin. Denne kvelden var det tilogmed karaoke for dei små. Eg bestemte meg for å reise til Flagstaff neste dag og besøke Bob Sellers Toyota. Eg hadde ikkje dei store forhåpningane om at dei kunne hjelpe meg, men det var no verdt eit forsøk. Eg hadde god tid enda, så om det skulle vere nødvendig å bestille delar heimanfrå, kunne eg alltids vente på dei. Eg satte avgårde tidleg neste morgon. Det var ikkje så langt å køyre, men eg ville vere der tidleg slik at eg vertfall rakk verkstaden før den stengde.

Navajo Nation

Vegen mellom Page og Flagstaff var for det meste Navajo Nation. Det var raud ørken og raude knausar og fjell heile vegen. Landskapet minnte meg litt om det ein finn i Monument Valley. Det er vel ikkje utan grunn at dei kallar den raude sandsteinen for Navajo sandstone. Navajo Nation er eit kjempestort reservat heilt nordøst i Arizona. Eg kjende igjen dei karakteristiske "hyttene" dei byggjer av trestokkar, dei blir kalla Hogan. Det er ein slags permanent tipi. Langs vegen gjorde dei lokale kvinnene seg klare med borda sine fulle av smykker og souvernirar som dei selde til forbipasserande turistar. Eg stogga for å kike på utvalget deira og overhøyrde ein litt morosam samtale mellom ei jente og bestemora hennar. Jenta var tydeligvis flytt ut av reservatet og budde i ein nærliggande tattstad. Ho kom med matvarer av diverse slag til bestemor si, sikkert slikt som dei ikkje får tak i inne i reservatet. Men då bestemora kika oppi kassa med matvarene, kika ho forundra opp på jenta og spurde, "No candybars today? No sweets? No CHOCOLATE?", på ekte indianerengelsk. Ho hadde en anelse desperasjon i stemma, so ho var no vand med at det fulgte med ein liten godbit eller to. Jenta berre flirte og svarte at ho skulle få sjokolade neste gong ho kom forbi. Eg måtte glise litt av dette komiske innslaget, den gamle bestemora blei som ein liten unge når det kom til søtsaker. På turen vidare sørover køyrde eg inn i Cocochino National Forest. Der møtte eg ein vegg av røyk. Det var nok ein kontrollert skogbrann, men det såg temmeleg dramatisk ut likavel. Var litt spennande å køyre gjennom røyken, kva ville møte meg på den andre sida?

Skogbrann i Cococino National Forest. Trur kanskje eg skal flise denne traileren med eksplosiv last.

Det var nok ikkje noke anna enn meir skog som møtte meg på den andre sida av røykskya, men det var kanskje like greit.

Det var heldigvis meir røyk enn flammer heilt nærme vegen.

Eg fann fram til Bob Sellers Toyota i Flagstaff, og køyrde bilen rett inn i verstadhallen. Der blei eg godt mottatt av nysgjerrige mekanikarar som ikkje hadde sett ein dieseltoyota før. Dei ville gjerne hjelpe, men som forventa hadde dei ikkje noko som passa til denne bilen. Eg avtalte at eg skulle bestille nye dieselfilter og oljefilter heimanfrå og so skulle dei montere dei til meg. Som sagt så gjort. Eg fekk utmerka service av Toyota Nordfjord i Måløy, då dei sørga for at dei rette delane blei sendt med ilpost over atlanteren og til den lisje byen Flagstaff i Arizona. Det tok ikkje mange dagane før eg hadde fått pakken og statte kursen tilbake til verkstaden for å få arbeidet gjort. Dei lurte litt på om det var nokon i det heile tatt som visste korleis en gjorde dette på ein dieselbil, det var det ikkje, men dei skulle nok finne ut av det. Det siste blei sagt med eit skrått blikk på mekanikarane, men eg fekk no berre stole på dei. Dei fann nok ut av det. Ein og ein halv time etter var bilen klar. Med nytt dieselfilter, nytt oljefilter skulle alt vere flott. Bilen var tilogmed nyvaska, "standard service" har eg etterkvart lært.

Eg fekk akutt hunger etter norsk mat ein av dagane i Flagstaff, so eg tok å vispa ihop nokre ekte heimelaga kjøttkaker og heimelaga brun sos til. Skal sei det var godt gitt.

Dagane eg hadde i Flagstaff gjekk for det meste til å reparere den etter kvart så langvarige forkjølelsen eg hadde pådratt meg i Yosemite. Ettersom det var nokså kjølig i denne fjellandsbyen oppe på 7000 fot, faktisk låg dagtemperaturen på iskalde -4 grader dei første dagane. So eg holdt meg for det meste innendørs. Etter kvart som forkjølelsen slapp taket og utetemperaturen steig til behagelige 18 grader var det duka for litt utforsking av byen.

Ein av dei lokale pubane på hjørnet i Flagstaff.

Hausten er komen her i fjellet. Haustfargane blandar seg godt inn mellom dei raude teglsteinshusa i gatene.

Det var ein koselig liten by, med små, artige butikkar med kvar sine personlige preg. Små kafear og resturantar krydra den skarpe haustlufta med herlige dufter. Ein kunne bli svolten berre av å spasere gjennom gata. Det enda med at eg måtte ta turen inn på ein av dei koselige kafeane og kjøpe meg ein Chai Latte, noko som smakte heilt fortreffelig. Eg tusla vidare gjennom det lisje sentrum, noko som tok meg omlag eit kvarter. Det var ikkje so mykje å finne på i denne byen dersom du ikkje ville slå deg på fylla kvar einaste kveld. Det var ein del fjellturar i området, men sidan forkjølelsen fortsatt hang i litt, ville eg ikkje teste helsa heilt enda.

Eit av dei mange teglsteinshusa i denne byen midt i Cocochino-skogen. Litt merkeleg at dei ikkje har brukt treverk til å byggje husa.

Ein av dagane hadde eg meg ein tur til Flagstaff Mall. Det var ikkje så stort som eg hadde forventa, so eg fekk plutselig rikelig med tid å slå ihjel før eg kunne hoppe på bussen tilbake til byen. Mens eg gjekk der å strøna møtte eg på ei av dei som budde på hostellet. Ho hadde bil, og tilbydde seg å hjelpe meg å slå ihjel nokre timar. Vi suste mellom butikkane i hennar klassiske Mercedes cabriolet, såg på hundar i alle størrelsar bli kjemma og klippte, nokre enda som artige karikaturar mens eigarane desperat prøvde å få dei til å sitje i ro. Vi prøvekøyrde massasjestolar, med full kroppsmassasje, det er noke eg gjerne finn under juletredet i år i tilfelle nokon har vanskeligheter med å kome på noke til meg. Ellers vandra vi gjennom utallige skohyller og fann verdens herligaste tøfler. Før vi avslutta vindusshoppinga heilt hadde vi oss ein tur inn på ein krystallbutikk, der dei selde alt som hadde å gjere med spiritisme og overtru, reinkarnasjon, gudar, energikilder og spå-remedier. Her fekk vi prøve å bli spådd i ein av dei mange kortstokkane dei hadde der, eller ikkje direkte spådd, men vertfall få ein peikepinn på framtida og kva den kunne bringe dersom ein valgte å feste lit til alle teikna universet sendte oss. Eg forstod ikkje so mykje av det, men kortet eg trekte sa eit eller anna om at dette var den rette tida for meg å leve som ein katt, eg trivdes godt i mitt eget selskap og var sjølvstendig og sjølvsikker. Sikkert både vel og bra det, men eg fortsette no livet mitt som eg alltid har gjort, so trur eg framtida får vise kva eg har i vente.

Heritage square i Flagstaff.

Etter å ha fått fiksa bilen og pakka sammen alle sakene mine igjen, var det igjen klart for å rulle avgårde igjen. Spørsmålet var berre i kva retning eg ville reise. Eg hadde debattert med meg sjølv fram og tilbake og til slutt funne ut at eg hadde rikeleg med tid igjen, og ville derfor ta turen tilbake til Los Angeles. Ja, nokre av dokke bjynde vel å lure på kva det er som er så spesielt med den byen, kva det er i denne byen som lokkar meg tilbake gong etter gong. Nokre av dokke har vel alt pønska det ut, at der sit ein kar på eit hostel i Venice Beach som har teke ein stor del av oppmerksomheten min den siste månaden. Og no reiser eg altså tilbake ein siste gong, trur eg vertfall.

Zion National Park, forsteina sanddyner...

Sand blir til stein...

Små, nifse kaktusar som veks overalt.

Ei dalande sol farga himmelen ildraud på veien mot aust.

Turen frå Los Angeles til den lisje byen Hurricane var ein knallfin køyretur. Eg suste gjennom ørkenlandskap inn til storbyen Las vegas, der eg møtte ettermiddagsrushet ut av byen. Men sett på den positive sida, eg fekk vertfall god tid til å kike på alle dei merkelige hotellbygningane og casinoa i byen. Trafikken løyste seg etter kvart og veien låg atter open mot nord. I speilet kunne eg nyte den nydelige solnedgangen over ørkenlandskapet og sjå kor skyene gjekk frå å vere aprikos til å bli blodraude. Sjåføren i bilen eg hadde bak meg vart nok en smule bekymra då eg satte i gang med å ta bilder av solnedgangen i sidespeilet, han lurte nok på om det var han eg tok bilder av, for det gjekk ikkje lenge so var fyren et godt stykke bak meg.

Ein av dei mange landeveisslitarane.

Ein artig liten "by" eg køyrde forbi.

Den passar vertfall godt inn i omgivelsane sine.

Eg kom fram til Hurricane, Utah, godt utpå kvelden. Eg hadde leita opp campingplassen på nettet, so eg visste kvar eg skulle. Men då eg kom fram til campingen synte det seg at dei berre hadde fullt utvikla plassar berekna på store amerikanske bobilar, og der kom eg med mitt lisje telt. Eg hadde dobbeltsjekka at dei faktisk skulle ha teltplassar, vertfall ifølge nettsida deira, men det var tydeligvis feil det då. Eg svippa innom ein bensinstasjon og spurde om dei visste om nokre andre plassar i området der dei hadde teltplassar til overkommelige prisar, men det nærmaste blei då nasjonalparken som låg 20 miles unna. Då var det berre en ting å gjere viss eg ville sleppe billeg unna. Eg gjekk inn på den lokale matvarebutikken og spurde etter sjefen. Han kom tuslande med verdens største smil og lurte på kva han kunne hjelpe meg med. Eg forklarte han saken og spurde pent om eg kunne få låne ein av parkeringsplassane utanfor for natta. Han klødde seg i skjegget og minnte litt om julenissen der han stod. So lyste det store smilet opp igjen då han sa at selfølgelig skulle eg få lov å parkere der for natta, det var ingen problem. Eg sa tusen takk og ønskte han ei god natt før eg tusla attende til "heimen" min. Det er ikkje farleg å reise rundt på måfå når ein møter so mykje kjekke og hjelpsame folk over alt.

Mektige raude klipper ruva høgt over Zion Valley.

Tidleg neste morgon bar det avgårde mot Zion National Park. Navnet har den fått etter at det var mormonar som slo seg ned i parken. Eg satte frå meg bilen ved informasjonssenteret og pakka på meg det eg trengde for å ta meg ein aldri så liten fjelltur. Eg hadde sett meg ut ein tur til Obsevation Point, ein tur på 8 miles frå botnen av dalen og 2148 fot opp til toppen.

Utsikt nedover mot Zion Valley frå turen min mot Observation Point.

Haustfargane var bjynt å vise seg i fjellet.

Vakre haustfargar.

Eit underleg mønster gjekk igjen i fjella her i Zion.

Veien mot toppen bukta seg avgårde langs eit gamalt elveleie.

Fasinerande å sjå kor elva har greve seg nedover i fjellet.

Nokon har gjort seg føre med stien.

Det var ein utrulig flott tur gjennom gøymde dalar, langs djupe kløfter og opp stupbratte skrentar. Det som fasinerte meg mest med denne turen var alle dei fantasitiske fargane langs stien. Fjellet skifta mellom grått, raudt, oransje og gult, medan dei flotte haustfargane sovidt var bjyndt å tre fram i lauvskogen. Sanden på stien var heller ikkje noko unntak, den var kvit og fin somme stader og raud andre stader.

Dette bilete lyg ikkje, fargane i fjellet var heilt utrulege.

Oransje klipper mot ein knallblå himmel.

Etter kvart som eg kom opp i høgde blei det meir og meir tydeleg at det faktisk var forsteina sanddyner eg spaserte på. Det var ein gong i tida opp til 3000 fot høge sanddyner som ruva landskapet her. Men etter kvart som tida gjekk, førte klimaendringar og ulike mineral til at desse sanddynene blei til fjell. Og grunnen til at dei no ser ut som dei gjer er vatn og vind. Desse elementa har forma dei tidlegare sanddynene til fantastiske klipper av Navajo-sandstein og gitt dei det spesielle utseende dei har i dag. Det var intressant å sjå på alle dei ulike laga i fjellet, kor nokre av laga verkar å vere meir porøse enn andre ettersom dei lettare har blitt vaska vekk og etterlatt seg djupe furer i fjellet. Ei lita pirkeprøve overbeviste meg om at det verkeleg er sand, steinen smuldra lett opp mellom fingrane mine og blei til fin sand.

På toppen hadde hausten verkeleg satt sine tydelege spor. Kan det bli vakrare?

På toppen av fjellet var stien dekt av sand. Det var som å gå på stranda igjen, riktignok litt kjøligare. Det var ikkje nokon varm dag akkurat, det datt tilogmed nokre dråpar regn på meg før eg nådde målet. Men takka vere ein hyggelig gjest på hostellet i Venice Beach, som hadde ei vindjakke til overs som ikkje passa han, holdt eg den kalde vinden ute. So mange tusen takk til han.

Når sola attpåtil kika fram, nei, då kan ein ikkje klage.

Fargerikt?

Utsikta sørover frå Observation Point. Toppen midt i dalen er Angels Landing.

Det var ei nydelig utsikt frå toppen av Observation Point. Her såg eg heile dalen i begge retningar, og midt i det heile låg Angels Landing. Eg gjekk turen opp Angels Landing i fjor, det var ein tur eg seint kjem til å gløyme, med stupbratte svingete vegar opp til det første platået, og ein supersmal sti langs kanten til toppen. Eg har skreve meir utfyllande om den turen i den andre bloggen min frå min forrige tur, amerikapaalangs.blogspot.com, for dei som er intresserte i å lese meir om den.

Eg satt ei stund på toppen og berre nytte utsikta til det fulle. Eg åt "nista" mi, som bestod av eit par bananer og ei nøtteblanding med rosiner og M&M's. Det var ikkje fritt for at dei mange ekorna(chipmunks) som for å sprang rundt der kom bort og ville tigge, men dei skal ikkje forast sidan dei ikkje tåler den maten turistane gjer dei, so dei fekk ikkje noko av nista mi. Eg ville ikkje ha eit ekorn med mageknip på samvittigheten.

Veien nedatte gjekk unna som ein vind. Det er merkeleg kor veien tilbake verkar å vere mykje kortare enn veien fram til eit ukjendt mål. Men det hadde vel kanskje litt å gjere med at det var nedoverbakke og eg har ein tendens til å småspringe nedover bakkar. Men det var godt eg kom meg ned i full fart, for idet eg gjekk på bussen kom det ei skikkelig rotbløyte, og dei som fortsatt var i fjellet blei nok godt gjennomvåte av den byga.

Dei mange toppane som omringar dalen.

Etter ein fin busstur gjennom dalen var eg tilbake med bilen min igjen. Eg tok meg ein liten køyretur til forskjellige utkikkspunkt for å ta nokre bilder no når sola endeleg hadde bestemt seg for å kike fram på alvor. Det var eit nydeleg syn der dei raude toppane verkeleg kom til sin rett, opplyste med ein knallblå himmel i bakgrunnen. Landskapet forandra heilt karakter, dei grøne plantane ser grønare ut, og lyset blir varmare når dei raude fjella reflekterar eit raudt skjer gjennom dalen.

Eg kan godt forstå dei første nybyggjarane som slo seg til her i dalen, dei var mormonar, det var forresten og dei som gav navn til Zion Valley. Dei kom til dalen i 1850-åra og spredte seg utover dalen i åra som kom. Dei navngav dalen, Zion, etter ein fredfull plass som var nevnt i bibelen, og det er verkeleg ein fredfull plass, til tross for alle turistane som kjem innom.

Sola bringer fargane til sin rett her i Zion.

Etter ein liten rast i byen Springdale, ein liten landsby rett vest for inngangen til Zion Valley, eit besøk på bibloteket for å sjekke ruta vidare på nettet og full tank på bilen, bar det avgårde over fjellet og vidare austover og sørover til Page, Arizona, ein liten by ved Lake Powell. Veien gjennom dalen og over fjella var prega av dei fantastiske fargane i fjellet. På veien over kom ein heilt nær dei raude klippene, enkelte plassar var det tunnellar gjennom fjellet og ein kom ut til eit syn for gudar. Været hadde verkeleg forbetra seg utover dagen, og no når dagen var på hell og sola kraup nedover mot horisonten, blei landskapet bada i eit gyllent lys som fekk tilogmed dei bleikaste toppane til å skine.

Solnedgang i Zion.

Lange skuggar viser seg på dei raude berga.

Turen frå Zion til Page blei ein spannande tur, mykje flott natur, og litt dramatikk langs den øde veien ei mørk natt i Oktober...